Pascha żydowska, która jest centralnym motywem liturgii Wielkiego Czwartku, była uroczystą, pełną symboli ucztą upamiętniającą wyjście Izraelitów z niewoli Egipskiej. Każdy pobozny Żyd był zobowiązany co roku obchodzić święto Paschy, a powszechnym zwyczajem było świętowanie w Jerozolimie – mieście, w którym znajdowała się świątynia.  Przed ucztą zabijano w niej  rytualnego baranka paschalnego. To jego krwią pokropiono drzwi domów izraelskich w Egipcie, co uchroniło życie synów Narodu Wybranego. W czasie Paschy najstarszy przy stole wygłaszał haggadę, czyli  opowieść, w której omawiał całą historię zbawienia. Narracje te były ekscytujące, barwne i dowcipne, a nade wszystko obrazowo ukazywały mądrość Bożej miłości. Chrystus, spożywając Paschę ze swoimi uczniami, wziął chleb mówiąc: To jest Ciało moje. Następnie wziął wino mówiąc: To jest Krew moja. On sam stał się barankiem ofiarnym i następnego dnia został publicznie zabity.

Eucharystia, którą Pan Jezus polecił sprawować Apostołom na swoją pamiątkę, stanie się doskonałą Ucztą Paschalną. Święty Paweł napisał: „Ilekroć, bowiem spożywacie ten chleb i pijecie kielich, śmierć Pana głosicie, aż przyjdzie” (1 Kor 11, 26).

Msza Wieczerzy Pańskiej jest bramą Triduum Paschalnego, którą trzeba przekroczyć, aby zrozumieć sens męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Celebruje się ją w godzinach wieczornych. Ma bardzo podniosły charakter – sprawują ją wszyscy kapłani posługujący w parafii w otoczeniu uroczystej asysty.

Przed liturgią słowa zostaje uroczyście odśpiewany hymn Chwała na wysokości Bogu, którego nie śpiewaliśmy przez czterdzieści dni Wielkiego Postu. Wykonanie tej pieśni uwielbienia Boga powinno być bardzo doniosłe, z udziałem organów i przy dźwięku wszystkich kościelnych dzwonów i dzwonków. Po zakończeniu hymnu te instrumenty zamilkną aż do radosnego Chwała w Wigilię Paschalną.

Liturgia słowa skupia się na temacie Uczty Paschalnej. W pierwszym czytaniu z Księgi Wyjścia (Wj 12, 1-8. 11-14) Bóg nakazuje Narodowi Wybranemu przygotować Paschę, która poprzedziła wyprowadzenie z niewoli egipskiej. Na pamiątkę tamtego wydarzenia Izraelici spożywali co roku Ucztę Paschalną. Tamto historyczne wyzwolenie jest obrazem naszego odkupienia dokonanego w Jezusie Chrystusie, który swoją krwią wyrwał nas z niewoli grzechu i śmierci.

Drugie czytanie z Pierwszego Listu do Koryntian (1 Kor 11, 23-26) zawiera pierwszy zachowany opis ustanowienia Eucharystii, który powstał około dwadzieścia lat po śmierci Chrystusa. Święty Paweł ukazuje w nim właściwy sens sprawowania Eucharystii jako chrześcijańskiej wieczerzy paschalnej. Nie jest ona zwykłym posiłkiem ani nawet ucztą o charakterze religijnym, ale prawdziwą ofiarą nierozłącznie związaną ze śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa.

W Ewangelii (J 13, 1-15) św. Jan ukazuje nam Chrystusa, który będąc Panem i Nauczycielem, staje się bratem i sługą, umywając nogi apostołom. Ten podwójny dar Jezusa – Eucharystia i braterskie przykazanie miłości – jest prawdziwym fundamentem Kościoła.

Po komunii świętej  Najświętszy Sakrament zostaje przeniesiony do kaplicy adoracji, gdzie umieszczony jest w specjalnie przygotowanym tabernakulum. Odbywa się to najczęściej przy śpiewie hymnu eucharystycznego Sław języku tajemnicę.

Na koniec, zostaje obnażony ołtarz a wszystkie ozdoby wokół niego zostają usunięte. Gasi się również wieczną lampkę przy pustym tabernakulum, a jego drzwiczki pozostawia się otwarte. Te wszystkie czynności są znakiem, że zabrano nam Pana i oto nastał czas postu, pokuty i smutku: „Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć (Mk 2, 20)”.

Opracowano na podst. Wielki Tydzień. Przewodnik. Praca zbiorowa C.O.D.A. Maciejówka 2015

Więcej zdjęć: