Dalszy ciąg wielkopostnej muzycznej wędrówki przez czas i style muzyczne. Dziś swoista perła muzyczna z roku 1600 w chóralnym wykonaniu.

Wszyscy mieszkańcy dworu niebieskiego,
Lejcie łzy gorzkie, płaczcie Króla swego;
Dziś na powietrzu wisi podniesiony,
Bóg nam wcielony.

W Sałosnym sercu Boskie tajemnice,
Nie wypatrzone od ludzkiej źrenice;
Matka uwaSa zaraz i śmierć swego
Syna miłego.

Synu jedyny, Ojcu ulubiony,
Z mej krwi jedyny Synu urodzony,
Najmilsze Dziecię, tak umrzesz niewinny,
Jak zbrodzień inny.

Jak pokłótą widzę i zranioną
Wyniosłą głowę cierniową koroną,
Widzę twe, Sółcią gorzką namazane,
Usta róSane.

Okrutna włócznia zadałać raz srogi,
Gwoździe przebiły i ręce, i nogi,
Ciało i członki wszystkie wysuszone,
Krwią oszpecone.

Okrutni ludzie, skądeście dostali
Na to wolności, abyście zadali
Tak haniebną śmierć dobroczyńcy swemu,
Bogu wiecznemu?

O jakąm radość z nowej gwiazdy miała,
Bądź gdym podarki wschodnie odbierała,
Teraz me serce przenika miecz srogi,
Mój Synu drogi.

Jam w tobie jednym pociechę swą miała,
W tobiem się więcej nad zdrowie kochała,
Teraz me serce dziś włócznią przebito,
Gdy cię zabito.

Srogi przeciwnik z tobą mię rozdzielił
Śmiercią okrutną; jako się ośmielił
Podnieść rękę swą na Twórcę wielkiego
Świata wszystkiego.

Matko, wsławiona panieńską czystością,
Rozpal sługi twe synowską miłością,
Potargaj serce oziębłe do jego
Boga wdzięcznego.