W tym roku Dzień Zaduszny w naszej parafii został uwieczniony w wyjątkowy sposób. Z radością prezentujemy nasz pierwszy film dokumentalny, który z delikatnością i szacunkiem przybliża głębię tego dnia. Zapraszamy do wspólnej refleksji i uczestnictwa w wirtualnym marszu pamięci. Zanurzcie się w obrazach i dźwiękach, które towarzyszą nam podczas procesji na groby, niech to będzie okazją do zadumy i pamięci o tych, którzy są już w wieczności.
W Dniu Zadusznym znów udaliśmy się z procesją na cmentarz, gdzie księża tradycyjnie modlili się przy grobach naszych bliskich i czytali wypominki. Święto to ustanowione zostało pod koniec dziewiątego wieku za sprawą opata benedyktynów z opactwa w Cluny, późniejszemu świętemu Odilonowi. Polsce tradycja Dnia Zadusznego zaczęła się tworzyć w XII w., a pod koniec XV w. była już znana w całym kraju. Dziś w obydwa te dni odwiedzamy na cmentarzach groby […]
W Zaduszki nasza uwaga skupia sie na duszach pokutujących w czyśćcu. Kanon 1031 i 1032 Katechizmu Kościoła Katolickiego stwierdza, że „Ci, którzy umierają w łasce i przyjaźni z Bogiem, ale nie są jeszcze całkowicie oczyszczeni, chociaż są już pewni swego wiecznego zbawienia, przechodzą po śmierci oczyszczenie, by uzyskać świętość konieczną do wejścia do radości nieba”. Wiarę w możliwość odpuszczenia grzechów poza granicami ziemskiego życia czerpie Kościół ze słów Chrystusa pouczającego o bluźnierstwie przeciwko Duchowi Świętemu: […]
W listopadową noc idziemy na cmentarz, który paradoksalnie tętni życiem i światłem, jakby chciał powiedzieć, że śmierć niczego nie kończy. Przekraczamy, niby mityczny Styks, starą bramę, za którą zaczyna się nekropolis, miasto umarłych. Wita nas rozświetlony setkami postawionych na znak pamięci zniczy i emanujący dzieki nim nie metaforycznym, ale realnym ciepłem, grób założyciela parafii, ks. Bonawentury Stachury. Zatrzymujemy się, by zmówić pośpieszny “wieczny odpoczynek” i przez ułamek sekundy przywołać jakieś wzpomnienie wielkiego […]
Jesień. Dobry czas, by przystanąć i zadumać się nad przemijaniem, wspomnieć tych co odeszli, zastanowić się nad swoim życiem, wiecznością i relacjami z Bogiem i ludźmi. Ustanowione przez Kościół wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych idealnie wpisuje się w symbolikę spadających liści, obumierającej przyrody i długich nocy. W mroku doczesności zapalamy światełko wieczności naszym bliskim zmarłym, wierząc, że nie tylko nasza pamięć jest przedłużeniem ich życia. Wielu z nas zastanawia się, czy nie dało się […]
Tu jest pamięć i tutaj świeczka. Tutaj napis i kwiat pozostanie. Ale zmarły gdzie indziej mieszka na wieczne odpoczywanie. Smutek to jest mrok po zmarłych tu, ale dla nich są wysokie, jasne światy. Zapal świeczkę. Westchnij. Pacierz zmów. Odejdź pełen jasności skrzydlatej. Joanna Kulmowa “W Zaduszki” [fragm.]
